محقق:
فاطمه احمدي
استاد راهنما:
حجت الاسلام والمسلمين آقاي سالاري فر
استاد ناظر:
سركار خانم نوري
استاد داور:
سركار خانم مرضيه اسكندرجوي

چكيده
محبت رابطه‌اي است وجودي كه هر كس در درون خويش آن را مي‌يابد و اصلي‌ترين برنامة تكامل انسان است. و از آنجا كه مؤثرترين عنصر پرورش انسانهاي شايسته و كارآمدترين ابزار پيشبرد اهداف فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي است در آيات و روايات بسيار مهم تلقي شده است.
محبت از حيث مدركات به محبت وهمي و خيالي و عقلي تقسيم شده است و از نگاهي ديگر به محبت كاذب و مجازي و حقيقي. همچنين براي محبت درجاتي است كه متناسب با معرفت و شناخت افراد متفاوت است.
حب ذات، احسان، حسن و جمال، الفت و… اسباب محبتند و محبت راستين آثار و فرآيندهاي خاصي دارد كه ظهور آنها در رفتار، اعمال و حالات افراد بيانگر آن است.
با توجه به اهميت و جايگاه آن در اسلام، علاوه بر موعظه و توصيه‌هاي اخلاقي نسبت به آن، براي ايجاد الفت و محبت و پيشگيري از كينه و عداوت، در اين آيين، برنامه‌ها و راهكارهايي آمده است كه خوش‌رويي، ادب، فروتني، انصاف، رفق و نرمي، ايمان و عمل شايسته، ويژگيهاي ظاهري، عفو و گذشت، ابراز علاقه، هديه، صلة رحم و… برخي از اين عوامل محبت آفرينند.
و نظر به ضرورت محبت به سايرين و تأكيد دين مبين اسلام بر آن، به بيان شيوه‌هاي ابراز محبت به والدين، همسر، فرزندان، دوستان ، خويشان، همسايگان و برادران ديني پرداخته‌ايم . و آنچه مشترك در همة اين سطوح است اخلاق، ادب، احترام و تكريم و رعايت حقوق آنهاست.