خوشا به حال شاعران ،نوحه خوانان وگريه كنان برحسين(ع)

دعبل خزايي مي گويد :در ايام عاشورا خدمت حضرت رضا (ع) شرفياب شدم ، ديدم آن حضرت با ياران خود محزون و غمناك نشسته اند ؛‌وقتي مرا ديد فرمود :آفرين به تو اي دعبل ؛ آفرين به ياري كننده ما به دست و زبانش ؛ سپس جايي براي من در كنار خودش باز كرد و مرا در كنار خود نشانيد و فرمود:دعبل دوست دارم براي من شعر بسرايي ؛ زيرا اين روز ها ايام اندوه ما اهل بيت و سرور دشمنان ما؛ خصوصا بني اميه است .

آنگاه فرمود :اي دعبل ! كسي كه بر مصائب ما بگريد و بگرياند حتي يك نفر را ؛‌اجر و مزد او با خداوند متعال است .اي دعبل كسي كه براي مصيبت هاي ما اشك از چشمانش جاري گردد و بگريد براي آنچه از دشمنان بر ما وارد شده است ؛‌خداوند او را در رديف ما محشور مي گرداند .

اي دعبل كسي كه براي مصيبت جدم حسين (ع)بگريد ؛‌البته خداوند گناهان او را مي آمرزد .

سپس حضرت برخاست و پرده اي بين ما وبانوان حرم زد و آنان را پشت پرده نشاند تا در مصائب سيدالشهدا بگريند ؛ آنگاه رو به من نمود و فرمود :اي دعبل براي حسين (ع)مرثيه بگو ؛ تا زنده هستي ياور و ستايشگر ما خواهي بود و در ياري ما تا آنجا كه قدرت و توان داري كوتاهي مكن .

منبع: معالي السبطين ،‌ج 1 ،‌ص 160)