شهید آوینی:
دوران جنگ دوران تجلی عشق بود و دوران جلوه فروشی عشاق، و سر این سخن را جز آنان که به غیب ایمان دارند و مقصد سفر حیات را می دانند، در نمی یابند. دوستی، شب عملیات با من می گفت: کاش مدعیان این “حس غریب” را در می یافتند؛ و این وجد آسمانی را که گویی همه ذرات بدن انسان در سماع و صلی رازآمیز"عین لذت” شده اند. نه آن لذت که هر حیوان پوست داری که حواس پنجگانه اش از کار نیفتاده است حس می کند؛ ” الذّلذّات” را . گفتم:"عزیز من! مدعیان را به خویشتن خویش واگذار. خدا این حس را به هر کسی که نمی بخشد، توفیقی است و توفیقی، هر دو.”

 او رفت و شهید شد و من وقتی بالای جنازه ی خون آلودش نشسته بودم به یقین رسیدم که “شهدا از دست نمی روند؛ بلکه به دست می آیند.”