اما اگر خانم جوابش را داد، داد زد، جيغ کشيد، نفرين کرد، آن وقت آتش خشم مرد شعله‌ور مي‌شود. درجه فحش و ناسزاگويي را بالا مي‌برد. کم‌‌کم زن و مرد مانند دو گرگ درنده به جان هم مي‌افتند و ممكن است در اثر يك حادثه جزئي طلاق و جدايي به ميان آيد…
آيا سكوت چند دقيقه مشکل‌تر است يا تن دادن به اين همه نتايج و آثار تلخ؟! مبادا خيال کنيد مي‌خواهم از مردها دفاع کنم. مرد هم تقصير دارد و نبايد دق و دل ديگران را به سر خانوادة بي‌گناهش خالي کند. منظورم اين است حالا كه مرد نتوانسته اعصابش را کنترل کند و با جهت‌ يا بي‌جهت عصباني شده همسرش بايد با عقل و فراست موقعيت خطرناک او را درک کند.
خانم‌ها فکر نکنند اگر در مقابل خشم شوهر سکوت کنم، خوار و خفيف مي‌شوم. قضيه کاملاً برعکس است. اگر مرد در حال عصبانيت همسرش را مورد توهين و دشنام قرار داد و از او عکس‌العملي نديد بعداً به طور حتم پشيمان خواهد شد. سکوت او را يک نوع فداکاري و ادب زندگي مي‌شمارد، و علاقه‌اش چند برابر خواهد شد. در حال عادي فکر مي‌کند که با اين‌که به همسرم توهين کردم و مي‌توانست پاسخ دهد ليکن بردباري نمود، معلوم مي‌شود زن فهميده و دانايي است، به من و زندگي علاقه‌مند است.
پيغمبر (ص) فرمود «هر زني‌ که در مقابل بداخلاقي‌هاي شوهرش بردباري کند خدا ثواب آسيه دختر مزاحم را به وي عطا خواهد کرد».1
هم‌چنين فرمود «عفو و بخشش، عزت و بزرگي صاحبش را زيادتر مي‌کند. عفو داشته باشيد تا خدا شما را عزيز کند».2

پي‌نوشت‌ها
1. بحار، ج 103، ص 247.
2. همان، ج 71، ص 419.

صفحات: 1· 2