سال‎هاست در جست و جوی سایه‎ساری که پناه سرگردانی‎هایم شود، جای جای هستی را کاویده‎ام. هیچ تکّه‎ای از هستی، این پرستوی آواره را در حلاوت آرامشی مهمان نکرد! همه از تو گفتند.
گفتند تو هستی. گفتند تو پناه همة سرگردانی‎ها می‎شوی. و من آمدم؛ سراسیمه.
خوانده‎ام که هر کس شیرینی محبّتت را بچشد، جز تو نخواهد گزید.  سال‎هاست که با پاهای برهنة ارادتم، بیابان‎های شوق را می‎دوم تا مگر قطره‏ای از آن زلال حیات‎آفرین در جان شیفته‎ام بچکد و رویش معرفت را در تَرَک‎های بیابان بایر روحم حس کنم.
خوانده‎ام که تو از میان خلق، کسانی را برمی‎گزینی برای مناجات با خود ، دست‎های ملتمسم را و چشم‎های بارانی‎ام را وعده داده‎ام که دوست، ما را نیز خواهد دید.
خوانده‎ام: آنان که بر می‎گزینی‎شان «جباهُهم ساجده» هستند. پیشانی بر خاک مذلّت نهاده‎ام.
خوانده‎ام: آنان که بر می‎گزینی‎شان «عیونهم ساهره» هستند. به هم آمدن را از چشم‎ها دریغ داشته‎ام. امّا خوانده‎ام که «قلوبهم متعلقه بمحبّتک» و دیده‎ام که این بار تو خود اگر یاری‎ام نکنی، زورق کوچک و پریشان قلبم در امواج سهمگین نادانی‎ها در هم شکسته خواهد شد.
می‎بینی کوچکی مرا و می‎بینی اشتیاق مرا. مپسند که بی‎چشیدن جرعه‎ای از نوشداروی محبّتت از درت رانده شوم .

نظیفه سادات موذن-سطح3-مهر 83