آخوند خراساني از زهد و بي اعتنايي به دنيا در دوره طلبگي خود چنين مي گويد : «… چهل سال نه گوشت خوردم و نه آرزوي خوردن گوشت داشتم ، و تنها خوراك من فكر بود و با اين زندگي راضي و قانع بودم و هيچ گاه نشد كه سخني ياد كنم كه گمان كنند از زندگي خود ناراضي هستم .
خواب من بيش از شش ساعت نبود و چون با شكم خالي خواب آدم عميق نمي شود ؛ بيشتر شب ها را بيدار بودم و با ستارگان آسمان مصاحبت داشتم.
من هم با تنگدستي و بيچارگي احساس مي كردم كه فكر من به عالمي بلند تر پرواز مي كند و قوه اي است كه روح مرا به سوي خود جذب مي كند و شايد اين در سايه روح خاص و طينت و مليتم بود .سي سال تمام داغي و گرمي نان تنها غذای من بود .
مجله پيام حوزه ؛ شماره 7 ؛ ص 86