مکالمه دوطرفه ميان کودکان و ديگران نقش بسيار مهمي در يادگيري زبان در آن‌ها دارد. معمولاً زبان‌شناسان و متخصصان کودک، والدين را تشويق مي‌کنند تا کودکان‌شان را از طريق خواندن متن و توصيف وقايع ساده روزانه يا گفتن شعر و قصه‌هاي کوچک به يادگيري زبان مشغول سازند. خواندن اطلاعات توسط ابزارهايي نظير لوح فشرده و نوار تأکيد چنداني بر نقش کودک در تبادل زباني نداشته و در حقيقت تا آن‌جا که ممکن است فرصت کودک را براي صحبت کردن کمتر مي‌کند.
جهت شناسايي فاکتورهايي که در پيشرفت زبان و گفتار کودکان مؤثرند، پژوهشگران 257 خانواده را که بچه‌هايي کمتر از چهار سال داشتند، مورد بررسي قرار دادند. در اين تحقيق، کودکان در معرض گفت‌وگو با والدين، تلويزيون، و گفت‌وگوي يک طرفه والدين با کودک قرار گرفتند. يک سيستم ديجيتال ضبط صدا يا پردازشگري به نام LENA تأثير اين عوامل را بر گفتار کودکان اندازه‌گيري کرد و محققان توسط اين فناوري برخي از عواملي را كه در محيط زباني کودک تأثير بيش‌تري داشت، كشف كردند و به اين وسيله به ديدگاه‌هاي جديد و ارزش‌مندي دست يافتند.

مطالعات نشان داد مکالمه دوطرفه تأثير بسيار قدرت‌مندي در پيشرفت کلامي کودک در آينده دارد. برعکس، مکالمه يک‌سويه مانند خواندن داستان براي کودک تأثير ضعيفي در آينه گفتاري کودک دارد. آن‌چه در اين تحقيق جديد به نظر مي‌رسد، اين است که مکالمه کودک و والدين در پرورش گفتاري کودک شش برابر تأثيرگذارتر از صحبت کردن يک‌طرفه والدين با کودک است. در اين آزمايش، کودکان هر روز به‌طور ميانگين 1300 کلمه گفته شده در قالب داستان يا غيره را در 400 مکالمه از والدين‌شان مي‌شنيدند.
مکالمات بيش‌تر به معناي دادن فرصت بيش‌تر براي تصحيح گفتار است. هم‌چنين فرصتي براي کودک مهيا مي‌شود تا لغات بيش‌تري را تمرين کند. بايد علاوه بر تشويق والدين به قصه گفتن و صحبت با کودکان، به آن‌ها ياد داد تا کودک‌شان را درگير مکالمه دوطرفه کنند. صحبت کردن مؤثر است، اما آن‌چه مؤثرتر است درگير کردن کودک در يک تعامل معنادار و مکالمه دوطرفه است. تعامل دوطرفه در پيشرفت‌هاي اجتماعي، احساسي و شناختي کودک نقش بسيار مهمي دارد.
کودکان دوست دارند صحبت‌هاي والدين‌شان را بشنوند، اما پيشرفت آن‌ها زماني است که خودشان صحبت کنند؛ پس به آن‌ها اين فرصت را بدهيد تا هر آن‌چه در ذهن‌شان دارند، بازگو کنند.