دكتر غلامعلي افروز:
انسان دو منبع آرامش دارد: ياد خدا و همسر. همسر آرامش‌گر كسي است كه وجودش پر از جاذبه‌هاي شناختي، حسي، بصري، كلامي، رفتاري و نفساني است. اگر اين جاذبه‌ها را داشت نشان مي‌دهد كه از درون، آرامش و نشاط دارد. خانواده مثل باغ است؛ بچه‌ها گل‌ها و ميوه‌ها هستند، مادرها باغبان هستند و پدرها سنگربان. «الرجال قوامون علي النساء» يعني شوهرها سنگربان خانم‌هايشان هستند و اين سنگرباني يعني ايجاد امنيت، دادن نشاط، دادن پويايي،‌ دادن آرامش و … .
خانواده يعني اقيانوس آرام و بهترين همسر كسي است كه بيشترين آرامش‌گري را دارد و انسان آرامش‌گر كسي است كه از بيشترين نشاط برخوردار باشد. آدم‌هاي اميدوار و مثبت‌انديش، نشاط دارند و آدم‌هاي بدبين و افسرده، مضطربند؛ البته ممكن است چنين افرادي يك وقتي برانگيختگي هيجاني داشته باشند و در يك عروسي و پارتي حتي برقصند يا جايي از خود بي‌خود شوند و قهقهه بزنند، ولي اين‌ها نشانه نشاط نيست. چهره گشاده و تبسم پايدار نشانه نشاط است. اگر اين نشاط برود جايش غبار افسردگي مي‌نشيند. افسردگي ارثي نيست. مثل رنگ چشم نيست كه از پدر و مادر به فرزند منتقل شود؛ البته پدر و مادر مي‌توانند زمينه‌ساز شوند. افسردگي عموما اكتسابي است يعني از دست دادن مثبت انديشی، تضعيف انگيزه‌هاي تلاش و….
نشریه خانه خوبان