استاد سيدعلي‌اکبر حسيني
حضرت زهرا(س) همسرشان را با کنيه صدا مي‌کردند و مي‌گفتند «يا اباالحسن» اميرمؤمنان علي(ع) نيز گاهي حضرت فاطمه‌زهرا(س) را با نام صدا مي‌کردند و گاهي با کلمه «يا بنت محمد» او را صدا مي‌زدند. مرد بايد خانمش را با اسمي صدا بزند که او دوست دارد. به عنوان مثال، اگر اسم اين خانم فرشته است، بگويد فرشته‌خانم. آرام آرام او هم ياد مي‌گيرد که همين‌گونه با زيبايي نام همسرش را ببرد. بعضي‌ها فکر مي‌کنند، حيا اقتضا مي‌کند جلو مرد نامحرم اسم خانم‌شان را صدا نزنند. در صورتي که ما مي‌بينيم در اخبار و روايات اسم فاطمه‌زهرا(س) اسم خديجه کبري، اسم حضرت زينب، اسم فرزندان ائمه با همسران آن‌ها آمده است و اين با حيا منافاتي ندارد. از آن‌جا که انسان اسم خودش را دوست دارد، کسي که اين اسم را به زيبايي ببرد، نيز دوست دارد. بنابراين، خانم‌ها از افزايش محبتي که با اسم کوچک ايجاد مي‌شود، غفلت نکنند و اين غفلت حتماً بايد جبران شود.
يکي از راه‌هاي تقويت انس، دل دادن به سخن يکديگر و نگاه پر محبت به يکديگر کردن، لبخند زدن به روي همديگر و با هم غذا خوردن است که متأسفانه گاهي مراعات نمي‌شود. بچه‌ها مي‌آيند و خسته هستند مادر مي‌آيد غذاي آن‌ها را مي‌دهد. بعد آقا مي‌آيد غذاي او را مي‌دهد و بعد هم خودش غذا مي‌خورد. در حالي که هم‌غذا شدن احساس متقابلي را ايجاد مي‌کند؛ يعني همان موقعي که شما عدس‌پلو با خرما ميل مي‌کنيد، همان لذتي که از عدس‌پلو با خرما مي‌بريد آن‌که روبه‌روي شما در کنار سفره نشسته، همان لذت را مي‌برد. يک احساس مشترکي ايجاد مي‌شود که بسيار مؤثر است.