غرض‌ها را چرا از دل نرانيم؟
دکتر ناصر مهدوي
خودمحوري و تکبر، حريم خانواده را تهديد مي‌کند و عرصه‌اي را که بايد فراهم‌کننده آرامش و شادي باشد، به فضايي غم‌آلود و درد‌آور بدل مي‌کند. در زندگي، همراهي و همدلي با ديگران بسيار مهم است زيرا عبور از راه‌هاي دشوار و ناهموار، غلبه بر مشکلات و رنج‌هاي زندگي‌سوز و يافتن روش‌هاي تازه عقلاني براي تحقق اهداف ارجمند، در بسياري اوقات با احساس همراهي و صميميت با ديگران امکان‌پذير است. به همين دليل خداوند در آيه دوم سوره مبارکه مائده ميفرمايد: «تعاونوا علي‌‌البر و التقوي؛ در نيکي‌ها و پاکيزگي‌ها پشتيبان و مددکار يکديگر باشيد.»
بايد باور کرد که خودخواهي زندان سرد و تاريکي است که فقط خودپرستان در آن اسيرند. افرادي که ارتباطي سازنده با ديگران دارند، يعني با احترام و ادب به شنيدن سخن ديگران همت مي‌گمارند و از دانش و تجربه آنان با بي‌ادعايي و افتادگي تمام سود مي‌جويند، از طعم دلپذير زيستن بهره‌مند مي‌گردند ولي خودخواهان از چنين نعمت بزرگي محروم‌اند؛ انديشه درست ديگران آن‌ها را مي‌آزارد و طاقت شنيدن و ديدن تجربه‌ها و سليقه‌هاي سايرين در آن‌ها نيست و چون تحمل زندگي با ديگران را ندارند، بيش‌تر سبب‌ساز تنازع و خصومت مي‌شوند تا همدلي و همراهي.
خداوند وقتي جهنم را توصيف ميفرمايد مي‌گويد: «ان ذلک لحق تخاصم اهل النار؛ يعني جهنم جايي است که همه در آن مشغول دعوا و جنگند»1 چون تمام آن‌ها گرفتار بيماري خودپرستي‌اند و جز خود و تمايلات و سليقه‌هاي خود تاب تحمل ديگران را ندارند.
فردي مي‌گويد در رويا ديدم که عده‌اي با دست‌هاي بريده در جايي جمع شده‌اند و مي‌کوشند تا غذا بخورند ولي چون دستهايشان بريده شده قادر نيستند و رنج مي‌برند. به يک‌باره چشم من به فضاي بهشت دوخته شد و با کمال تعجب ديدم آن‌ها نيز نمي‌توانند از دستهايشان استفاده کنند ولي از زندگي لذت مي‌برند چون در بهشت هر کس مي‌کوشيد تا لقمه را به دهان ديگري ببرد براي ديگري زحمت بکشد؛ ولي جهنم جايي است که هر که فقط به فکر خودش است و اعتنايي به ديگري ندارد.
1. ص، 64.
