فاطمه شهيدى
پيش از اين برادرى داشتم.
كه به خاطر كوچكى دنيا در چشم‏هاش، پيش چشم من بزرگ بود.
مردى بيرون از پادشاهى شكم ،كه اشتهاى آنچه نبود را نداشت و آنچه بود را تا خرخره نمى‏ خورد.
برادر من، بيش‏تر زندگيش را ساكت‏ بود.
حرفى اگر مى ‏زد، ديگران ناگهان سكوت مى ‏كردند.
حرفى اگر مى زد، عطش پرسشگران را به تمامى مى ‏نشاند.
برادرم افتاده بود و تكيده، جورى كه انگار مرد ضعيفى بيش نيست.
اما تا جایى كارى پيش مى ‏آمد، وقت‏ برخوردى جدى، شير مى‏ شد. مار مى ‏شد، مى ‏پيچيد.
……
مى‏ توانستند بيش از او حرف بزنند.
اما قرار سكوت اگر بود، هميشه او مى ‏برد. (1)
پى ‏نوشت:
1. برداشتى از حكمت 289 نهج البلاغه.