رسول اكرم(ص):«اجملوا فى طلب الدنيا فان كلا ميسر لما كتب له‏منها».

در طلب دنيا معتدل باشيد زيرا به هر كس هر چه قسمت اوست ‏مى‏رسد.

نهج الفصاحه،67.

امام صادق (ع): «اذا دعوت فاقبل بقلبك فظن حاجتك بالباب‏».

هرگاه دعا كردى با دل روى آور و آنگاه گمان داشته باش كه حاجتت دم در است [ومطمئن باش به اجابت آن].

بحارالانوار: ج‏93، ص‏305.

مردى بود كه از راه دزديدن كفن مردگان و فروختن آنها امرارمعاش مى‏كرد. اين مرد، روزى سخت‏بيمار شد و حكيم از معالجه‏اش‏مايوس گرديد. پس پسرش را كه تنها فرزندش بود صدا زد و گفت:
پسر جان من در تمام عمرم كارى كردم كه لعن و طعن همه را به‏خودم خريدم. كس در اين دنيا بعد از مرگم ذكر خيرى از من‏نمى‏كند، تو كارى كن تا بعد از مردنم ذكر خيرى از من بماند.
پسر گفت: پدر خاطرت جمع باشد من كارى مى‏كنم كه نه تنها براى‏تو پدر بيامرزى بفرستند، بلكه براى پدرت نيز ذكر خير بگويند.
بعد از مدتى مرد كفن دزد مرد و مردم او را خاك كردند و رفتند.
پسر شب به سراغ خاك پدر رفت و كفن را از تن پدر بيرون آورد وبدنش را بيرون كشيد و ايستاده توى قبر نگهداشت. فردا كه مردم‏براى فاتحه به قبرستان آمدند و آن وضع را مشاهده كردند گفتند:
خدا پدر كفن دزد اولى را بيامرزد! او اگر كفن را مى‏دزديد مرده‏مردم را از قبر بيرون نمى‏آورد.

(تمثيل و مثل جلد1)

امام صادق (ع): «اذا اراد احدكم ان لايسئل ربه شيئا الا اعطاه فليياس من‏الناس كلهم و لايكون له رجاء الا من عندالله فاذا علم ذلك من قلبه لم يسئله شيئاالا اعطاه‏».

هرگاه يكى از شما بخواهد كه هر چه از خدا مى‏خواهد خدا به وى بدهد بايد از همه ‏مردم نااميد و مايوس گردد و هيچ اميدى جز به درگاه خدا نداشته باشد، و چون خدا اين حالت او را بداند هرچه از وى بخواهد به او بدهد.

عده الداعى:8- ص‏97

امام على(ع): «فلتكن الدنيا فى اءعينكم اءصغر من حثاله القرظو قراضه الجلم‏».

 پس دنيا بايد در نظر شما كوچك‏تر باشد ازتفاله برگ درخت‏سلم واز خرده ريزه‏اى كه از مقراض مى‏افتد.

خطبه‏32نهج البلاغه.

به راهبى گفتند: چه چيز باعث‏شد تو بتوانى بر تنهايى صبر كنى؟
گفت: من تنها نيستم! زيرا خداوند همنشين من است، هر زمان بخواهم او با من صحبت كند، قرآن مى‏خوانم، و اگر بخواهم من با او حرف بزنم نماز مى‏خوانم.
(المحجة‏البيضاء، ج‏4، ص‏12)

مجنونى را كه از گورستان مى‏آمد، پرسيدند: از كجا مى‏آئى؟ گفت: از نزد اين قافله فرود آمده. گفتند: از ايشان چه پرسيدى؟ گفت: پرسيدمشان كى براه افتاديد؟ گفتند: آن گاه كه شما پيش آمديد!
(كشكول بهايى، ص‏11)

صاحب كمالى مى‏گفت: آن گاه كه مى‏بينم شب در پيش است، به خود مى‏گويم كه با پروردگار تنها خواهم ماند. و آن گاه كه مى‏بينم صبحدم نزديك است، از فرط ناخوشنودى ديدار كسانى كه مرا از خداوند باز مى‏دارند اندوهناك مى‏شوم.
(كشكول بهايى، ص‏11)

امام على عليه السلام:
من عمل بالعدل فيمن دونه رزق العدل ممن فوقه
هر كه با زير دست‏خود به عدل و داد عمل كند از عدالت مافوق خود برخوردار شود.
(ابن ابى الحديد، ج‏20، ص‏308)

امام على عليه السلام:
العدل صورة واحدة، والجور صور كثيرة، و لهذا سهل ارتكاب الجور، و صعب تحرى العدل، و هما يشبهان الاصابة في الرماية والخطا فيها، و ان الاصابة تحتاج الى ارتياض و تعهد، والخطا لايحتاج الى شى‏ء من ذلك
عدالت و دادگرى يك چهره دارد و ستم چهره‏هاى زياد، و از اين روست كه ارتكاب ظلم و جور آسان و به دست آوردن عدالت‏سخت است، و اين دو شبيه است ‏به هدف خوردن و خطا رفتن در تيراندازى، زيرا به هدف نشستن تير، نياز به كوشش و مهارت دارد ولى به خطا رفتن آن، نيازى به هيچ كدام از اينها ندارد.
(ابن ابى الحديد، ج‏20، ص‏276)