على (ع) فرموده است: وقتى محيط اجتماع آلوده و ناپاك شد سجاياى انسانى و فضائل اخلاقى بىرونق و زيان آور مىشود و بر عكس رذائل و ناپاكى در جامعه رايج و سودبخش مىگردد .
(ابن ابى الحديد، ج20، كلمه125، ص270)
مردى به حضرت امام حسن (ع) عرض كرد دخترى دارم به نظر شما با كه وصلت كند؟
فرمود: با كسى كه متقى و با ايمان باشد . چه اگر او را دوستبدارد مورد احترامش قرار مىدهد و اگر دشمنش بدارد، به وى ستم نمىكند .
(المستطرفات، جلد2، ص218)
قال اميرالمؤمنين على عليه السلام:
«الكلام في وثاقك ما لم تتكلم به، فاذا تكلمتبه صرت في وثاقه، فاخزن لسانك كما تخزن ذهبك و ورقك، فرب كلمة سلبت نعمة و جلبت نقمة» .
امام على عليه السلام فرمود:
«سخن در بند توست، تا بر زبانش نرانى، و چون آن را گفتى، تو در بند آنى. پس زبانت را چنان نگه دار كه ثروت و پولت را نگه مىدارى. چهبسا سخنى كه نعمتى را ربود و نقمتى را جلب كرد» .
نهجالبلاغه، كلمات قصار: 381
امام على عليه السلام:
قدم العدل على البطش تظفر بالمحبة، و لا تستعمل الفعل حيثينجع القول
دادگرى را بر سختگيرى مقدم بدار تا پيروزى را با محبت مردم به دست آورى و در جايى كه گفتن مفيد است، دستبه كار مشو.
(مستدرك نهج البلاغه، ص161)
امام على عليه السلام:
سئل (ع) : ايهما افضل، العدل او الجود؟ فقال (ع) : العدل يضع الامور مواضعها، والجود يخرجها من جهتها، والعدل سائس عام، والجود عارض خاص، فالعدل اشرفهما و افضلهما.
از امام (ع) پرسيده شد: عدالتبرتر استيا سخاوت؟ فرمود: عدالت هر چيزى را در جاى خود قرار مىدهد [و نظم كامل فراهم مىكند] ولى سخاوت كارها را از مسير خود بيرون مىبرد، عدالتسياست عمومى ولى سخاوت، عارضه مخصوصى است كه شامل حال بعضى مىشود، پس عدالت، اشرف و برتر است.
(نهج البلاغه، حكمت437)
جواد الائمه عليه السلام:
«من اطاع هواه اعطى عدوه مناه»
كسى كه از هواى نفس خود اطاعت كند آرزوى دشمن خويش را برآورده است.
(سفينة البحار، هوى، ص728)
امام صادق عليه السلام:
شاور في امرك الذين يخشون الله عزوجل» .
در كارت با افرادى مشورت كن كه از خدا مىترسند.
بحار، ج75، ص98.
امام سجاد (ع):
«والذنوب التى ترد الدعاء: سوءالنيه و خبث السريره، و النفاق مع الاخوان، و ترك التصديق بالاجابه، و تاخيرالصلوات المفروضات حتى تذهب اوقاتها و ترك التقرب الى الله عزوجل بالبر والصدقه و استعمال البذاء و الفحش فى القول»
آن گناهانى كه دعا را باز مىگرداند: بد دلى و بد طينتى، نفاق با برادرانايمانى، باور نداشتن اجابت دعا، تاخير نمازهاى واجب تا آن كه وقت آن بگذرد،نزديك نشدن به خداى عزوجل به وسيله صدقه و بدزبانى و فحش در گفتار.
غرر الحکم ، ص271
امام باقر(ع):
«نعوذ بالله من الذنوب التى تعجل الفناء و تقرب الاجال وتخلى الديار و هى قطيعه الرحم و العقوق و ترك البر»
پناه مىبريم به خدا از گناهانى كه در نابودى شتاب مىكنند و مرگها را نزديكمىسازند و خانه را بىخانمان مىكنند و آنها عبارتند از: قطع رحم، آزردن پدر ومادر و دست كشيدن از احسان و نيكى.
اصول كافى: ج4، ص184.
