نستوه
روزي كه در كوير غربت، سرگرداني سرگردان تو شد؛ روزي كه آتش، شرمندة سوز دل تو گردید؛ روزي كه نخل‌هاي سيراب، تشنة تشنگي تو و تبار تو بودند؛ نام تو بر صحيفة جاودان تاريخ حك شد و ما تو را شناختيم.
دانستيم كه زينب (س)؛ يعني خلاصة علي (ع) كه چون لب به خطبه مي‌گشايد، مهر حيرت و سكوت زنگوله‌ها را نيز استثنا نمي‌كند. دانستيم كه زينب (س)؛ يعني شكوه تمام استقامت‌هاي تاريخ؛ يعني تجلّي همة پروانهصفتهاي زمين.
شايد تو يك معجزه بودي؛ معجزه‌اي كه خداوند براي احياي مجدّد دين خود، خلق فرموده بود و از علي (ع) و فاطمه (س) ايجاد چنين اعجازي بعيد نيست. و اگر تو همكلاس حسن (ع) و حسين(ع) بوده‌اي، در مكتب زهرا (س) و مرتضي (ع)، بايد كه چنين شوي.
شايد بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ يك شب در وجودت زمزمه شده و تو را به طوفاني خروشان تبديل نموده بود.
شايد تو نگهبان بزرگ‌ترين لاله‌زار تاريخ بوده‌اي از هر گزند و آفت.
شايد تو ملكوتي‌ترين چهرة انسان، قبل از عصمت بوده‌اي؛ آخرين پلّة نردبان كمال براي آنان كه مصونيّتنامة عصمت ندارند.
نمي‌گويم تو نيمة ديگر حسيني؛ چرا كه حسين(ع) خود، كمال اكمل است.
نمي‌گويم تو تكرار حسيني؛ چرا كه تو مأمومي و او امام؛ تو مريدي و او مراد؛ بلكه مي‌گويم تو آيينة تمام نماي حسيني؛ آيينه‌اي در زلالي، در پاكي، در صفا؛ و تصوير حسيني در رشادت، شهامت و حتّي شهادت.
هيچ كس نمي‌تواند شهادت تو را انكار كند.
وقتي ملاقات لب‌هاي تو و رگ‌هاي حسين (ع)، در كربلايي‌ترين لحظه اتّفاق افتاد، تو شهيد شده بودي.
هنگامي كه سجّاده‌هاي نيمهشب، شاهد نافلة نشستة تو بودند، تو شهيد شده بودي.
وقتي كه مرواريدهاي حسين (ع) با خيزران بي‌حرمتي كشف مي‌شدند، تو شهيد شده بودي؛ و تمام شهيدان تاريخ، بر شهادت تو شاهدند.
نمي‌دانم سوز كدام لحظة آتشناك، قلب آسماني‌ات را بيشتر به آتش كشيده است.
لحظه‌اي كه حسين(ع) ـ شيرين‌ترين كلمة زندگي‌ات ـ آمده بود تا كلمة تلخ وداع را چونان داغي تسكين ناپذير، بر پيشاني خاطرة كربلايیتان بگذارد؟
لحظه‌اي كه تلّ زينبيّه گام‌هاي استوار و نگرانت را بوسه مي‌زد و ديدگان مضطربت را به اضطراب تمام نظاره‌گر بود؟
لحظه‌اي كه انبوه نيزهشكستهها، گل گمشده‌ات را در بر گرفته بودند و تو براي بوييدن شميم آسماني حنجر بريده‌اش، او را از ميان تيرها و نيزه‌هاي نشسته بر سينة قرآن ناطق، بيرون كشيدي؟
… و يا لحظه‌هاي غم‌بار شام؟
آه از شام! شهر دشنام؛ شهر سنگ؛ شهر چشم‌هاي ناپاك و زبان‌هاي پليد؛ شهر به خرابه نشستن آسماننشينان! شهر رقيّه را به بابا سپردن!
آن دل كه در سينة تو مي‌تپيد، اقيانوسي از صبر و استقامت بود. آن حنجرة علي‌گونه كه در كوفه و شام خطبه مي‌خواند، آية مجسّمي از قرآنِ ناطقِ اهل‌بيت بود و ما تا معرفتِ تمامتِ عظمتِ تو، جادة سال‌ها انديشه و بررسي پيش‌رو داريم.
امّا زينبا! اي نستوه! اي پرچم‌دار! أين الطّالب بدم المقتول بكربلا، نداي ضربان قلب‌هاي عاشقان حسين(ع) شده است. ديدگاني كه در سوگ حسين(ع) مي‌گريند، همواره چشم به جادة ظهور دارند تا آن ذخيرة الهي، داستان حزن‌انگيز مظلوميّت اهل‌بيت را با تجلّي وَ نُريدُ أَنْ نَمُنّ عَلَى الّذينَ اسْتُضْعِفُوا فِي اْلأَرْض به پاياني شيرين، ختم نمايد.
تو نيز با دست‌هاي مباركت كه آبرويي عظيم نزد خدا دارد، تعجيل ظهور منتقم را از خداي ثارالله بخواه تا در جمعة زيباي ظهور، يا لَثارات الحسين را با ياد نداي هذا حُسينك مُرَّملٌ بالدّماﺀ تو فرياد كنيم.
